De Nederlandse samenleving staat voor de uitdaging om zorg en sociale ondersteuning toegankelijk en betaalbaar te houden. Lokale overheden, het bedrijfsleven, kennisinstellingen, sociaal werk, welzijns‐, en zorgorganisaties hebben een gezamenlijke verantwoordelijkheid om deze uitdaging het hoofd te bieden. Belangrijke richtinggevende uitgangspunten zijn preventie, bevorderen van veerkracht, bevorderen van eigen regie en zelfredzaamheid, het bieden van gepersonaliseerde zorg, gebruik van slimme technologie en het optimaal inzetten van de beschikbare (personele) capaciteit. Er zijn verschillende ontwikkelingen. Het aantal zorgvragers, hulp‐ en ondersteunings‐behoeftigen neemt toe. Daarbij geldt ook dat de complexiteit van de hulpvragen de komende jaren verder toeneemt, terwijl het potentieel aan professionals, mantelzorgers en vrijwilligers flink daalt. De maatschappelijke individualisatie, die polarisatie in de samenleving en eenzaamheid versterk, zorgt ervoor dat een grote groep Nederlanders in een heel kwetsbare situatie zit. Daarnaast zien we dat de Nederlandse samenleving in een rap tempo vergrijst. Naar verwachting neemt het percentage 65‐plussers toe van 19% in 2020 tot 25% in 2040, waarbij het aandeel 80‐plussers nog sterker zal groeien (Nidi/CBS, 2020). De zorgbehoefte van mensen stijgt naarmate de leeftijd toeneemt (Meerding et al., 1998) en met name de vraag naar langdurige zorg is sterk leeftijdsgebonden. Ongeveer 17% van de thuiswonende senioren (> 65 jaar) is kwetsbaar (Vektis, 2020). In aanvulling op een toenemende zorgvraag is er sprake van groeiende arbeidskrapte in de zorgsector (ActiZ, 2021; SER 2020).