Research to establish (work related) risk factors of sickness absence is usually restricted to self-reported measures of sickness absence. When risk factors and outcome measures are both collected with self-administered questionnaires, however, this may suffer from monomethod bias. In the current research, absence was measured both with self-report (Netherlands Working Conditions Survey), as with registered measures (National Absence Registry), among the same individuals (N = 9.893). On average, it appeared that self-reported absence was significantly higher than registered absence (4,6 vs 3,8%), but both measures also appeared to be consistent (relatively high on absence according to one source was also relatively high according to the other source). Apart from some exceptions, analyses using self-reported absence or registered absence reached the same conclusions regarding risk factors for sickness absence and the question in which subgroups sickness absence is relatively high. Therefore, monomethod bias appears not to be a major problem when analyzing sickness absence and (work related) risk factors of sickness absence, when both are measured with self-administered questionnaires. Self-reported sickness absence in research based on large-scale probability samples therefore appears to be a reliable alternative to registered sickness absence.
In onderzoek naar (arbeidsgerelateerde) risicofactoren voor ziekteverzuim wordt veelal volstaan met zelfgerapporteerd verzuim als uitkomstvariabele. Als zowel risicofactoren als uitkomstmaat zijn gebaseerd op vragenlijstgegevens kan dit echter leiden tot monomethod bias. In het hier gepresenteerde onderzoek wordt verzuim gemeten met zowel zelfrapportage- (de Nationale Enquête Arbeidsomstandigheden, NEA), als met registratiemethoden (de Nationale Verzuim Statistiek, NVS), onder dezelfde personen (N = 9.893). In absolute zin blijkt het gemiddelde zelfgerapporteerde verzuim significant hoger te liggen dan het geregistreerde verzuim (4,6 vs 3,8%), maar beide bronnen blijken onderling wel consistent te zijn (relatief hoog verzuim volgens de ene bron is tevens relatief hoog verzuim volgens de andere bron). Op uitzonderingen na leiden analyses op basis van het zelfgerapporteerde verzuim en het geregistreerde verzuim tot dezelfde conclusies ten aanzien van verzuimrisicofactoren en de vraag welke subgroepen een relatief hoog verzuimpercentage hebben. Monomethod bias lijkt daarmee geen groot probleem te zijn bij het analyseren van ziekteverzuim en (arbeidsgerelateerde) risicofactoren van ziekteverzuim, als beide zijn gemeten in vragenlijstonderzoek. Zelfgerapporteerd ziekteverzuim in grootschalig steekproefonderzoek lijkt daarmee een betrouwbaar alternatief te vormen voor geregistreerd ziekteverzuim.